Grijp ik grip in een rest van logica
die valt in het onbegrip van ons (on)uitgesproken verhaal,
Maar ik dwaal,
Verder dan is te zien.
Zwijgen we?
Missen we woorden?
Beter zeggen we nog iets,
In plaats van niets,
nog beter in deze chemische taal.
die emotie verhult,
letters heeft verborgen,
En achter zoveel lijnen,
Ons de uren met lust heeft vervult.
Toch spreek ik liever alles met je uit,
Dan elkaar langzaam doen vergeten.
In woorden, zinnen en geluid.
Met eerlijkheid, begrip,
zelfinzicht en logica.
Zonder masker,
zonder muur.
Maar in een taal van wat ooit liefde was vergeven.
En
ik weet dat dromen niet bestaan.
En het leven is geen spel.
Toch is deze waanzin tussen ons ,
dat nu wel.
Niets bestaat uit perfectie,
Niemand is volmaakt.
iedereen heeft een keuze,
verstopt achter angst om te moeten kiezen.
Voor elkaar,
of om zich zelf te zullen verliezen.
Maar de drempel van het leven
de keuze tussen zwijgplicht of hart op mijn tong.
Elkaars beste vrienden, rots en klankbord, of alleen om elkaar geven.
Praten of de stilte blijven beleven.
En als praten niet meer kan?
Niet meer in nuchterheid noch in een chemische taal
Wat doen we dan?
Elkaar schrijven?
Ieder zijn hoofdstuk van onze onuitgesproken emoties
woorden neerzetten die de ander niet zal ontvangen?
Omdat de visie en het kunnen er niet meer zijn?
Misschien is er al te veel verdriet, angst en pijn
te veel emotie om nog van te winnen met ook al nog zoveel zinnen.
Ik zou nog zoveel woorden kunnen plaatsen.
Als ik wist dat het iets zou kunnen betekenen.
In mooischrijverij
of zoals een aantal bij elkaar horende regels,
als onderdeel van een gedicht
rijmend en met veel te ver weg liggende gedachten.
Zoals de eerste strofe waarmee ik dit ben begonnen.
Maar dit is geen mooi beeldspraak dat bestaat uit symboliek of door mij beschreven esthetiek .
Het is geen alledaagse gedachten die ik op papier zet zoals mijn normale manier van schrijven
Gevoel die ik tot wat letters smijt om dan te kunnen vergeten.
Is dit mijn manier om jou te bereiken?
Om je te zeggen hoe ver de afstand nu tussen ons eigenlijk was?
Dat we kunnen zwijgen,
en uiteindelijk elkaar omwille van kunnen niet zullen krijgen?
Een kreet naar een antwoord of reactie is het ook niet.
Een poging de connectie te weer leggen tussen eigen hoofd en hart,
daar zei elkaar niet meer vertrouwen?
Ik weet het niet, ik wou mijn gevoel delen en dan maar hier.
Alles is beter
dan ons (on)uitgesproken verhaal.
Zoals een gedicht wat nooit ontvangen is.
Een gesprek dat nooit uitgesproken zal zijn,
noch is begonnen.
Maar dit kan niet door gaan.
niet langer,
Als we nog als stel samen in het leven hadden kunnen staan.
Dan waren er meer dan een paar woorden voor nodig.
Meer dan vier ogen starend naar elkaar.
Er zou meer moeten zijn dan zwijgend naast elkaar ons ding blijven doen.
we zouden moeten stoppen met rennen.
Kijken waar we zijn in ons leven.
Ons afvragen?
Kunnen we elkaar of onszelf hierin nog vergeven?
Willen we, of kunnen we nog verder met elkaar gaan?
Zijn er nog mogelijkheden?
Of is de hoop al opgegeven?
En zou het kunnen er nog zijn.
Wat is er voor nodig,
voor met elkaar te kunnen leven zonder angst.
Ik wil dat beleven wat we voelden voor elkaar toen zoals in die droom.
De lust voor elkaar die we beide hadden.
Het vertrouwen en de vriendschap tussen jou en mij.
De glimlach die ik je kon geven.
En de zin die je me gaf om alles te delen
om met alle verwondering door te gaan met ons leven.
De wil om, kan veel bepalen
onzeker of het bereik is te halen
Willen en kunnen als plus en min
met heel veel daartussen in.
Kan ik alles wat ik wil,
of
Wil ik wat wel kan?
Kan ik alles wat ik moet,
of
Moet ik alles wat kan?
Kan ik maken wat ik wil,
of
Wil ik maken wat kan?
Kan ik geven wat ik wil,
of
Wil ik geven wat kan?
Kan ik nemen wat ik wil,
of
Wil ik nemen wat kan?
Kan ik zeggen wat ik wil,
of
Wil ik zeggen wat kan?
Ik kan niet wat ik wil.....
Het einde van een reeds uitgesproken verhaal,
en hoe moeilijk ook, door mijn keuze zullen wij om moeten gaan met...
...Gemis terwijl we zoveel van elkaar houden.
